ความหมายของการประกันภัย
ตามประมวลกฎหมายเพ่งและพาณิชย์ มาตรา 861 ซึ่งได้บัญญัติไว้ว่า อันว่าสัญญาประกันภัย คือ สัญญาซึ่งบุคคลหนึ่งตกลงจะชดเชยค่าสินไหมทดแทนหรือเงินจำนวนหนึ่งให้ในกรณีวินาศภัยหากมีขึ้น หรือเหตุอย่างอื่นในอนาคตดังได้ระบุไว้ในสัญญาและในการนี้บุคคลอีกคนหนึ่งตกลงจะส่งเงินซึ่งเรียกว่า เบี้ยประกันภัยให้นั้นเอง
ประวัติและที่มาของบริษัทประกันภัยในประเทศไทย
ในปี พ.ศ.2472 ได้มีการก่อตั้งบริษัทประกันภัยในประเทศไทยขึ้นเป็นบริษัทแรก คือ บริษัท เตียอันเป๋าเฮี่ยม จำกัด และยังมีอีกหลายบริษัทที่ก่อตั้งขึ้นในปีนี้อีกเช่นเดียวกัน อย่างเช่น บริษัท เซ่งเชียงหลีประกันภัยธนากิจและพาณิชยการ จำกัด โดยเป็นบริษัทประกันวินาศภัยทั้งสิ้นนั้นเอง
ในปี พ.ศ.2484 มีบริษัทที่จดทะเบียนในประเทศไทยเพียง 10 บริษัทเท่านั้น
ในปี พ.ศ.2472 มีบริษัทประกันภัยด้วยกันถึง 286 บริษัท โดยแบ่งตามประเภทได้ดังนี้ ประกันอัคคีภัย 74 บริษัท , ประกันชีวิต 6 บริษัท , ประกันภัยทางทะเล 177 บริษัท , ประกันภัยรถยนต์ 15 บริษัท และประกันอันตรายทั่วไป 3 บริษัท
ประเภทของการประกันภัย
1.ตามหลักวิชาการประกันภัย ซึ่งแบ่งออกเป็น 3 ประเภท ด้วยกันดังนี้
1.การประกันภัยบุคคล ซึ่งเป็นการประกันภัยที่เกี่ยวกับภัยที่ก่อให้เกิดความเสียหายเกี่ยวกับบุคคลหรือที่เกิดกับบุคคล ได้แก่ การประกันชีวิต , การประกันอุบัติเหตุส่วนบุคคล , การประกันสุขภาพ เป็นต้น
2.การประกันภัยทรัพย์สิน เป็นการประกันภัยทำสัญญายินยอมที่จะชดใช้ค่าสินไหมทดแทนหรือชดใช้เงินจำนวนหนึ่งให้กับผู้เอาประกันภัยในกรณีที่เกิดความเสียหายเกี่ยวกับทรัพย์สินที่เอาประกันภัย ได้แก่ การประกันอัคคีภัย , การประกันภัยรถยนต์ , การประกันทางทะเลและขนส่ง , การประกันภัยเบ็ดเตล็ด
3.การประกันภัยความรับผิดตามกฎหมาย เป็นการประกันภัยรถยนต์ที่บริษัทประกันภัย ได้ทำสัญญาเพื่อยินยอมในการจ่ายค่าสินไหมทดแทนกรณีที่เกิดอุบัติเหตุหรือชดใช้เงินจำนวนหนึ่งให้กับบุคคลภายนอกผู้ที่ได้รับความเสียหายที่เกิดขึ้นกับชีวิต ร่างกาย หรือทรัพย์สิน ของบุคคลภายนอกนั้นด้วย ซึ่งเกิดจากผู้เอาประกันภัย ดังนี้ 1.ความรับผิดชอบของบุคคลต่อบุคคลอื่น 2.ความรับผิดชอบของผู้ประกอบวิชาชีพเฉพาะต่อบุคคลอื่น 3.ความรับผิดชอบของธุรกิจต่อบุคคลอื่น